Εγωΐστής...

Credits
σκηνοθεσία Jean Paul Goude 1990
σκηνικά κουστούμια Karl Lagerfeld
μουσική Prokoviev Romeo & Juliet ballet, Suite no 2, Op.64b: Montagues and Capulets

Πουλάκι ξένο...

Credits
ηθοποιός Vanessa Paradis
σκηνοθέτης Jean Paul Goude 1992

Κοκκινοσκουφίτσα...

Credits
ηθοποιός Estelle Warren
σκηνοθέτης Luc Besson
μουσική Danny Elfman (Edward ScissorHands main theme)

Elnett Satin ~Η σταρ των λακ

Οι μαμάδες στις ένδοξες εκείνες δεκαετίες ήταν διάσημες γιά δύο πράγματα ~το ένα ήταν τα φουσκωμένα μαλλιά τους. Και ποιός αθέατος σύμμαχος φουρφούριζε με μανία πίσω από τα τεράστια ρόλλευ? Η Elnette, η σταρ των λακ στο μεγάλο αεροζόλ με την οσμή της μιζανπλί και το ανάλαφρο κράτημα. Οι πιό παλιοί θα θυμούνται και κάποια τηλεοπτικά σποτάκια στα οποία αντρικά χέρια χάΐδευαν γυναικεία μαλλιά που δεν θύμιζαν συρματόπλεγμα και γυμνάσια στη Λέρο. Ναί, είναι η ίδια παλιά καλή λακ των μαμάδων που δεν λέει να αντικατασταθεί με τίποτα καλύτερο, τίποτα πιό ανάλαφρο που να φεύγει "με το πιό απαλό βούρτσισμα", όνομα και πράμα. Μόνο οι φατσούλες που την διαφήμιζαν πέρασαν από τα πιο ανώνυμα μανεκέν -τα μάτια σου με καίν'- της δεκαετίας του '70 και '80 στα supermodels (Claudia Schiffer) και τις Χολλυγουντιανές σταρς (Penelope Cruz).

L'Oreal Elnett Hairs..
Watch the ad...

Κι αν στην επαναστατημένη εφηβεία μας θέλαμε να ξεφύγουμε από την επιρροή της μαμάς (κι απο της γιαγιάς που την χρησιμοποιούσε κι αυτή!), ξαναγυρίσαμε με την ουρά στα σκέλια άπειρες φορές και το παραδεχτήκαμε ~ναι, ειναι η σταρ των λακ!

Άντρες στον κινηματογράφο

Και γιά να μην παραπονούνται οι φίλοι κύριοι (ούτε οι φεμινίστριες), ιδού κι ένα κλιπ με διάσημους αστέρες του κινηματογράφου εις αναλογία με τις διάσημες κυρίες πρωτύτερα.
Έχω να παρατηρήσω ότι η επιλογή εδώ γίνεται λιγότερο με κριτήρια ομορφιάς (αν και πολλοί είναι όντως καλόσχημοι, κάποιοι είναι πιό μέτριοι εμφανισιακά) και περισσότερο με βάση την ισχύ τους ως δυναμικά είδωλα του σινεμά και την θεληματική physique τους. Κορίτσια, μήπως πρέπει να προβληματιστούμε?

Α! και ο δημιουργός άλλαξε επιτέλους μουσική υπόκρουση (αν και πιστός στον θεΐκό J.S.Bach)~ Allemande από Suite for Solo Cello No. 3, C Major, BWV 1009, cello: Antonio Meneses



Και J.S Bach: Prelude in D major για το "Men in Art".


θαυμάσιο!

Γυναίκες στην Τέχνη

Το ιδεώδες της ομορφιάς δεν έχει αλλάξει και τόσο πολύ τα τελευταία 500 χρόνια αν το κλιπ 500 Years of Female Portraits in Western Art (του Philip Scott Johnson)είναι αποχρώσα ένδειξη. Εδώ που τα λέμε η αντίληψη της ομορφιάς είναι ανθρωπολογικά μια συνισταμένη ενδείξεων νεότητας και γονιμότητας (οι φεμινίστριες παρακαλώ να αναμένουν πριν εξαγριωθούν ~θα δωθούν οι κατάλληλες εξηγήσεις). Αλλά αυτό είναι θέμα γιά άλλη μέρα. Προς το παρόν, απόλαυση!



Κατάλογος με τα έργα και τους καλλιτέχνες κάνοντας κλικ εδώ.

Μουσική υπόκρουση J.S.Bach Sarabande από Suite for Solo Cello No. 1 G Major, BWV 1007 , cello: Yo-Yo Ma

Υποψήφιο ως Most Creative Video 2007 YouTube Awards

Κι επειδή κι ο κινηματογράφος είναι τέχνη (αν κι αλλίμονο πολύ νεότερη) ιδού και το κολλάζ με τις κινηματογραφικές γυναίκες ανά τις δεκαετίες από τον ίδιο χρήστη¨

Το σύννεφο των υακίνθων της

"Απροετοίμαστος για τον έρωτα, ανοχύρωτος απέναντι στην καταιγίδα βρέθηκα στην αυτοκρατορική πόλη. Σύνεδρος ενός άχρωμου συνεδρίου απ αυτά που διοργανώνονται με τις ντουζίνες κάθε χρόνο στη Μαδρίτη. Ενας στεγνός γραφειοκράτης με καλοσιδερωμένα κοστούμια στις βαλίτσες κι ασορτί γραβάτες κατέφθασα στο Ρίτζ σαν μέρος ενός προδιαγεγραμμένου όλου.

Την ώρα που υπέγραφα ανυποψίαστος την παραμονή μου στον χαμογελαστό ρεσεψιονίστ αφήνοντας ως παρακαταθήκη το διαβατήριό μου ένιωσα ένα βαρύ αρωματισμένο ίσκιο. Μιά ζάλη με συνεπήρε σα ν’ αναποδογύριζε το τοπίο μπροστά στα μάτια μου. Γύρισα το βλέμμα προς τα κεί, απο όπου ερχόταν η ανείπωτη μυρωδιά των υακίνθων. Κι αντίκρυσα μια γυναίκα μελαχρινή και δακρυσμένη, μια απαρηγόρητη έυθραυστη γυναίκα με δύο μαύρα μάτια σα λίμνες που είχαν πλημμυρίσει απο τα νερά της βροχής.
Εμεινε η ανάσα μου καρφωμένη στο σημείο μηδέν μην τύχει κι ακουστεί , μην τύχει και διακόψω τα δάκρυά της, μην ξεκλέψω τούτη τη μοναδική αφοσίωση στο κλάμα της. Εκαμα με βουβό νόημα ένα σσσς... στον υπάλληλο της ρεσεψιόν να γίνει κι αυτός συνένοχος της θλίψης της.
Πέρασε απο μπροστά μας σα να μή μάς είδε. Τα απαλά της αναφιλλητά καταργούσαν το χώρο και το χρόνο οριοθετώντας τη σιωπή μέσα στο σύννεφο των υακίνθων της."

Κάτι τέτοια διαβάζω και λέω "είναι οι άνθρωποι τόσο ρομαντικοί ή μήπως ξέρουν τι κάνει tick στον κόσμο"? Οπως και να'χει αξίζει να διαβάσει κανείς και την συνέχεια στο blog της Ιουστίνης Φραγκούλη, σοβαρής συγγραφέος από την Λευκάδα. Το διήγημα περιλαμβάνεται στη συλλογή "Στις αγορές του κόσμου". Με τέτοιο αρωματικό πρελούδιο η κατακλείδα υπόσχεται πολλά.